NEO

NEO – miesięcznik o grach, wydawany w latach 1997-2000 przez wydawnictwo ProScript. Drugie polskie czasopismo po PSX Extreme, skupiające się na rynku konsol. Pierwszy numer, liczący 64 strony i kosztujący 3.90 zł, ukazał się w listopadzie 1997 roku. Redaktorem naczelnym został Marcin [Gulash] Górecki, wspierany przez grupę redaktorów Secret Service: Łukasza [Josepha] Burę, Krzysztofa [Banana] Paplińskiego oraz Bogdana [Wicika] Wicińskiego. NEO wyewoluowało z SS-owego działu „Gry TV i konsole„, który po debiucie na początku 1996 zyskał dużą popularność, co w efekcie przyczyniło się do decyzji o zrobieniu osobnego, poświęconego konsolom wydawnictwa. Związki z Secret Service widać w szacie graficznej NEO, czego dowodem jest choćby niebiesko-biała błyskawica na stronie tytułowej, nawiązująca do „sikretowego” logo.

W odróżnieniu od ówczesnej formuły PSX Extreme, skupionej na marce PlayStation, NEO było pismem multiplatformowym. Opisywano gry na wszystkie popularne w Polsce konsole, jak PlayStation, Saturn i Nintendo 64, a także przenośnego GameBoy’a i automaty arcade. Wewnątrz pisma znalazło się miejsce na standardowe rubryki: newsy, zapowiedzi, recenzje i poradniki, a także tematy przewodnie i felietony, w tym cykl „Gawędy po fai” popularnego producenta gier Adriana Chmielarza. Uwagę przykuwały bardzo szczegółowe wielostronicowe poradniki, nazywane „Szkołami przetrwania”, z drobiazgowo rozpisanymi ciosami, opisami przejścia i mapkami. Całości dopełniały testy sprzętu, tipsy & triki, listy (FAQ) i plakaty. Pismo było świeże, nowoczesne, merytorycznie mocne i bardzo kolorowe.

Pismo z numeru na numer się rozwijało: powiększono do 68 liczbę stron, doszły kolejne rubryki (Squareware, N(E)O Comments), pojawiły się konkursy, nawiązano współpracę m.in. z Sony Poland. Nic nie zapowiadało rewolucji, która nadeszła latem 1998 wraz z siódmym numerem. Magazyn zamiast w czerwcu ukazał się w sierpniu, przynosząc niemal całkowitą zmianę redakcji. Marcin Górecki ze swoim zespołem dość nieoczekiwanie opuścił wydawnictwo, a ze starej ekipy pozostał tylko Michał Gołębiowski. W tej sytuacji zaangażowano do pomocy innych „sikretowych” autorów, m.in. Dariusza [Konsolite] Pasturczaka, Marka [dr Batona] Lenarcika i Dominika [TEG-a] Wojnarowskiego. Za biurkiem redaktora naczelnego zasiadł Rafał [Hunter] Gałecki.

NEO powróciło nie tylko z nową redakcją, ale także szatą graficzną. Szczególną uwagę przyciągały duże „kropkowane” tytuły i „maszynopisowa” czcionka (używane m.in. w spisie treści i skala ocen). Nadawały pismu unikalnego charakteru, choć ich estetyka była dyskusyjna. Co do zawartości, kontynuowano kierunek wyznaczony przez poprzedników, wprowadzając również nowe elementy (prenumerata, system ocen, rubryki Przecieki, NEO Fantasy). Rok 1998 pożegnano numerem z dodatkowymi 16 stronami.

W sierpniu 1998 miała miejsce premiera NEO Plus, magazynu konsolowego założonego przez Marcina Góreckiego i byłą redakcję NEO. Od tego czasu oba magazyny mocno z sobą konkurowały. Niestety, wprowadzone przez Huntera zmiany nie zadowoliły wydawcy i w kwietniu 1999, wraz z numerem 15 nastąpiła zmiana prowadzącego magazyn, którym został Szymon [El Simone] Olesiewicz. Pod wodzą nowego redaktora naczelnego ulepszono szatę graficzną, wzbogacono publicystykę, dodano nowe rubryki i rozbudowano dział okołogrowy (Jo-jo, South Park, Technognosis, comix.com). Poszukiwano wciąż nowych autorów, o szerokich, wykraczających poza gry zainteresowaniach. Tym sposobem na łamach pisma zadebiutowało paru dotychczasowych czytelników, jak Kornik czy Ambersil .

NEO przetrwało na rynku ponad dwa lata. Ostatni 23 numer ukazał się w styczniu 2000 roku. Oficjalnie nic nie zapowiadało upadku, wstępniak ostatniego numeru utrzymany był w pozytywnym tonie i pisano o rozwoju pisma. Realia rynku prasy konsolowej na przestrzeni dwóch lat uległy jednak zmianie, NEO Plus i PSX Extreme coraz mocniej naciskały, pojawiło się kilka nowych tytułów (m.in. PSX Fan, PlayStation Plus, Total PlayStation), a sam ProScript borykał się z problemami (proces sądowy o przywrócenie praw do tytułu Secret Service). Po zamknięciu NEO większość redaktorów pozostała w wydawnictwie, część (łącznie z naczelnym El Simone) odeszła.

źródła zdjęć:
magazyny Secret Service i NEO