Top Secret nr 3, 2-3/1991

Trzeci numer Top Secret ukazał się w lutym 1991 roku. Na okładce widniał napis „Luty/Marzec’91”, co oznacza, że Redakcja zdecydowała się przyjąć dwumiesięczny cykl wydawniczy. Że uczyniła to świadomie, świadczy nie tylko informacja w rubryce Prenumerata o rocznym koszcie w wysokości 33.000 zł za 6 numerów TS¹ (taka pojawiła się już w poprzednim numerze), ale i odpowiedź na pytania Czytelników w dziale „Teczka Tajniaka”: „Top Secret” pozostanie na razie dwumiesięcznikiem, jego objętość będzie jednak rosnąć (co już widać) i będzie poprawiać się jakość poligraficzna (co też widać).”

Na okładce dwie zmiany. Wzrost ceny i liczby stron. Ta druga dodatkowo wyróżniona, by minusy pierwszej nie przesłoniły plusów drugiej. Cena wzrosła z 5.000 zł do 7.200 zł. Top Secret przytył o 4 strony i liczył ich już 36. Jak wykorzystano to miejsce?

Na wewnętrznej stronie okładki pojawił się na stałe całostronicowy obrazek pochodzący zwykle z jednej z gier opisywanych w numerze. W numerze pierwszym było wprawdzie coś podobnego na przedostatniej stronie, ale grafika zapożyczona i nieco innych styl. Obrazek uzupełniany był humorystycznym komentarzem w ramce, później dymku komiksowym.
Z czasem z boku umieszczano wstępniak.

Z przytupem na łamy wszedł bardzo ważny, całostronicowy dział – „Teczka Tajniaka”. Była to rubryka poświęcona wszelkim listom przesyłanych przez czytelników. Redakcja udzielała odpowiedzi na najczęściej pojawiające się pytania. Przy łucie szczęścia można było załapać się na wydrukowanie fragmentu swojego listu z imieniem i nazwiskiem lub nickiem i przeczytać odpowiedź na łamach magazynu.

Wraz z rosnącą dawką humoru w odpowiedziach dział jako „Listy” ewoluował w kierunku widzianym w kolejnych pismach o grach – typowy późniejszy przedstawiciel gatunku to „Super Supery” już na łamach innego Secretu…

Działy dające możliwość wypowiedzi czytelnikom nadal są atrakcją we współczesnych pismach. Tyle, że zwykle mamy już nie listy miesiąca, a maile miesiąca.

Na liczne prośby czytelników, jednak bez wiary w uzyskanie przez nich darmowych gier, a nawet przestrzegając przed pisaniem listów do zagranicznych firm z takimi prośbami, redakcja udostępniła w rubryce „Adresy firm” treść zgodną z tytułem tejże rubryki. Akcja była kontynuowana Akcja była kontynuowana w kolejnych numerach do 5-go włącznie, powróciła samozwańczo w numerze 6, gdy Redakcji przyszło skorygować chochlika drukarskiego i zamieścić prawidłowy adres firmy Masterplay.

Wróciło „High Score”, przerwę zaliczyły m.in. rubryki „Droga przez Mękę” i „Na smutno”. Na dłużej zabrakło zapowiedzi zawartości kolejnego numeru.

I na koniec jeszcze jedna nowinka. Pojawił się komiks (!) Tak, to już wtedy. Jednak nie ten komiks, który możecie kojarzyć czyli z Naczelnym, Kopalnym i prof. Dżemikiem. Ten zadebiutował dopiero w numerze trzynastym i publikowany był zwykle w kolejnych magazynach o nieparzystym numerze. Tymczasem w tym i kolejnym numerze mogliśmy się pasjonować przygodami niejakiego Joy’a.

1. UWAGA Prenumeratorzy – mamy początek lat 90-tych i szaleje inflacja.
   Redakcja zastrzegała, że „jeżeli cena któregoś z tytułów zostanie podniesiona, wpłata zostanie potraktowana jako przedpłata i konieczna będzie dopłata.” ↩︎