Cztery numery NEO Plus z drugiej połowy 2008 roku zasiliły mój stryszek z gazetkami. Tradycyjnie przed umieszczeniem ich w pudełkach obok innych „neonowych” braci, zrobiłem sobie retro prasówkę. Czy pisma i gry sprzed 14 lat zasługują na miano „retro”, oto dobre pytanie. Z jednej strony czytam o grach na PS3/Xbox 360, w które wciąż pogrywam, z drugiej widzę też tytuły na PS2 i DS-a, które robią już u mnie za eksponaty muzealne, a i samo NEO Plus to już historia.
Pod kątem gier rok 2008 to był dobry okres dla posiadaczy PS3 i Xboxa 360. Playstation 2 dogorywało, od czasu do czasu otrzymując jeszcze jakiś hit (Yakuza 2), a Wii… cóż, jak to konsola Nintendo, miało swój świat i swoje gry. Natomiast na konsole świeżej generacji, po wysypie pierwszej fali gier często takich sobie, zaczęły pojawiać się „mocne” tytuły. W dużej mierze były to sequele pierwszej fali, jak Killzone 2, Far Cry 2, Saints Row 2, Fable 2 czy Gear of War 2. Przyznam się, że w niektóre tamte tytuły pogrywam do dziś, np. Star Wars: The Force Unleashed, Dead Space czy Guitar Hero: World Tour. Z ówczesnego okresu pozostały mi także kamerki i sporo plastikowego sprzętu, jak gitary, mikrofony, perkusja, wędka czy kontrolery ruchowe. Wtedy to było na topie, dziś leży w szafie. Kto by pomyślał…
Przeglądając numery widzę, jak innym pismem było NEO Plus od PSX Extreme. Oba fachowe, ale tam rządziły humor i luz, tu o grach pisano na poważnie. W NEO Plus rządziły przede wszystkim gry, sam dział newsów liczył kilkadziesiąt stron, a jeszcze więcej recenzje. Publicystyki było relatywnie mniej, tak samo felietonów i kącików. Odpowiednikiem „szmatławcowego” Hardcore był tu Neon, a w nim rubryki i cykle: Kobiecym okiem o grach, Martwe Piksele, KinematoGRAfia, RPGamer, Retrospekcja, Combat Evo, Projekt MGS, FAQ (listy) i inne. Dla każdego coś dobrego. Osobiście bardzo lubiłem NEO Plus, choć raziły mnie maciupeńka czcionka (chyba najmniejsza w branży!) i dużo reklam.
Kartka z historii: NEO Plus był magazynem o grach na konsole, który wyewoluował z NEO (które z kolei wyewoluowało z rubryki konsolowej w Secret Service). Założycielem, pierwszym i jedynym redaktorem naczelnym pisma był Marcin [Gulash] Górecki. Pierwszy numer ukazał się latem 1998 roku, ostatni – zimą 2012 roku. Łącznie wydano 162 numery, jest to więc trzeci najdłużej ukazujący się periodyk o grach w historii polskiego rynku. Pismo zniknęło z rynku dość niespodziewanie, a oficjalną przyczyną była choroba Naczelnego. Do dziś wielu czytelników i byłych redaktorów wspomina NEO Plus z dużą sympatią. Co nie przeszkadza tym drugim (Marcellus, Mielu, Zooltar) pisać obecnie do konkurencji 🙂
