Trzy numery NEO Plus (44, 46 i 49) z lat 2002/2003 znalazły się w moich zbiorach. Jak zawsze kartkuję je przed zapuszkowaniem do segregatorów, żeby powspominać stare dzieje. Cóż więc działo się 18 lat temu? Jeśli chodzi o rynek pism konsolowych, NEO Plus dużej konkurencji nie miało. W zasadzie konkurent był tylko jeden – PSX Extreme. NEO, GAME Station, PSX Fan i Total PlayStation padły, a okazjonalnie wydania specjalne Clicka! czy Play’a nie były zagrożeniem, podobnie tak jak potwornie drogi Oficjalny Polski PlayStation Magazyn i niszowy PSM2. Wprawdzie Gulash w jednym z numerów utyskiwał, że konsole w Polsce są wypierane przez pecety i pisma konsolowe przez to upadają, ale o ile to pierwsze mogło go martwić, o tyle drugie raczej cieszyło.
Co można powiedzieć o omawianych NEO Plusach? Numery 44 i 49 mam w wersjach bez płyty, ale można było je nabyć także w wersjach z dołączonym kompaktem na PS2: na jednej było demo Jak and Daxter, na drugim demo The Getaway albo Tekken 4. Pisma posiadają 84-100 stron i opisują wszystko, co się ówcześnie działo w temacie konsol szóstej generacji (i odchodzącego PS One). W praktyce oznaczało to pisanie prawie wyłącznie o PlayStation 2, bo GameCube i Xbox pozostawały daleko w tyle, a Dreamcast doczekał się… jednego tytułu (Ikaruga). Na topie były takie gry, jak Final Fantasy X, Pikmin, The Getaway, Onimusha 2 czy Splinter Cell. Świat konsol jeszcze nie śnił o grafice HD i trofeach, a usługa Xbox Live właśnie raczkowała. Wszyscy się zastanawiali, jak to kiedyś będzie. My już wiemy: beznadziejnie.
