Extremalna Grywalność i Nova Gra

W latach 2000 miał miejsce wysyp „kioskówek” czyli pełnych wersji gier z dołączanymi broszurami, instrukcjami i gadżetami, sprzedawanych w kioskach. Periodyki te reklamowały się często jako pisma o grach, chociaż słowa pisanego oferowały niewiele. Jedne udawały pisma branżowe lepiej (Top Games, Cool Games, eXtra Gra), inne gorzej (Ultra Gra, Gamer), a jeszcze inne wcale (PC Fun, Imperium Gier). W sumie na przestrzeni 10 lat ukazało się kilkanaście tytułów i w pewnym momencie był to całkiem niezły biznes.

Bauer pod patronatem CD-Action wypuścił dwie serie, podchodzące pod „kioskówki”. Pierwsza to Extremalna Grywalność, wydawana w latach 2003-2004. Było to w zasadzie wydanie specjalne CDA wyglądem przypominające normalny numer, jednak nie objęte główną numeracją i dużo chudsze (36 stron). W sumie wydano cztery numery. Druga z kolei pozycja – Nova Gra – ukazała się w 2004 roku i nie przypominała w niczym (poza niewielkim napisem) „ekszyna”. Wyglądała jak typowa „kioskówka”, gdzie płytkę sprzedawano w tekturce z 16-stronicową broszurką. Podobnie jak poprzednik kariery również nie zrobiła i została zamknięta po trzech numerach.

Co poszło nie tak? Dlaczego oba wydawnictwa tak szybko padły, skoro np. eXtra Gra z powodzeniem ukazywała się przez osiem lat? Mierne gry? Wysoka cena? Słaba reklama? Żadne z wymienionych. Gry były dobre (Tony Hawk’s Pro Skater 2, The Suffering, Starmageddon 2), cena przyzwoita (7,90 zł – 18,50 zł), a reklama na łamach CDA gwarantem rozpoznawalności. Problem był prozaiczny: gry które ukazywały się w obu seriach, chwilę potem lądowały na krążkach regularnych wydań CD-Action. Czytelnicy „ekszyna”, którzy byli główną klientelą, poczuli się robieni w balona. I olali bauerowskie „kioskówki”.

Dziś, jak to bywa z niewypałami, które poszły na przemiał, oba tytuły są rarytasami i niełatwo je zdobyć.

źródło zdjęć:
http://kolekcjacdaction.cba.pl