Prosto z Belgii: Gameplay nr 7-8/2023 (324)

Wakacyjny, podwójny numer Gameplay’a trafił w moje ręce. Kolejny wrześniowy ukaże się pod koniec sierpnia, jak zawsze kilka dni przed miesiącem, który opisuje. Z turkusowej okładki spogląda na mnie banda piratów z nadchodzącego indyka Shadow Gambit: The Cursed Crew. Bieżący numer ma 84, a nie jak zazwyczaj 68 stron, co pewnikiem jest związane z tym, że jest to numer podwójny. Cena, co warto zaznaczyć, nie uległa zmianie i wynosi 7.95 EUR.

Z gier, które mają się ukazać, mamy cztery zapowiedzi i opisy czterech dem. Bardzo dowcipnie brzmi wstęp do rozwijanego bez końca Star Citizena, w stylu: „Jest rok 2114. Jak co roku budzę się na chwilę w swojej kapsule hibernacyjnej, żeby opisać kolejny upgrade do Star Citizena…” Świetne! 🙂 Wśród opisów dem rzuca się dwustronicowy tekst o polskim The Invicible z 11 bit studios. Wygląda na to, że bazująca na twórczości Lema gra podoba się belgijskim autorom. Narzekają wprawdzie że jest zbyt powolna jak na dzisiejsze standardy, ale ich zdaniem główna bohaterka jest na tyle absorbująca, że nie można absolutnie mówić o nudzie. Ponadto są zachwyceni retrofuturystycznym klimatem i nieziemską (nomen omen) grafiką. Generalnie szykują na Niezwyciężonego miejsce na swoich półeczkach.

Wśród 20 recenzowanych gier tylko jedna ma dramatycznie niską notę. Tak, zgadliście, to robiący ostatnio za worek treningowy The Lord of the Rings: Gollum (30/100). Oceny reszty zaczynają się od 68/100 (Amnesia: The Bunker – właśnie wpadła do Game Passa) w górę. Największy „score” otrzymał Street Fighter 6 (91/100), niewiele mniej Diablo IV (89/100). Natomiast wyczekiwany przez wielu hit ostatnich tygodni czyli Final Fantasy XVI zasłużył „jedynie” na 81/100, zbyt oddalając się zdaniem redakcji od korzeni serii. Co to dokładnie oznacza to nie wiem, bo nie znam ani niderlandzkiego, ani przede wszystkim „fajnali”.

Z pozostałych atrakcji Gameplay’a, jak zwykle znajdziecie tu rubryki o mobilkach, DLC, indykach, konwersjach, grach VR itd. I jak zwykle nie znajdziecie tu krzty publicystyki. Cóż, taka uroda tego sympatycznego pisemka, z którym na jakiś czas kończę przygodę. Zjeżdżam bowiem do kraju, a tam zabiorę się za polską prasę grową (jest jakaś? Aaaa…) 😉