Cztery numery PSX Extreme z drugiej połowy 2002 roku i pierwszej 2003 roku dorzuciłem do swojej kolekcji. Lata to były dla braci konsolowej tłuste. Większość marek była już do kupienia w oficjalnej dystrybucji, a wśród „stacjonarek” wybór był większy niż obecnie. Oprócz świeżo ukatrupionego Dreamcasta i ledwie dychającego PS One’a nasze portfele wabiły PS2, Xbox i GameCube. Wśród handheldów rządził wtedy GBA, choć wiązano duże nadzieje z nadchodzącą Nokią N-Gage. Wizualnie biła na głowę Advance’a, ale już z grami było cienko, i jak ostatecznie skończyła, wszyscy wiemy. Tamten okres to także kupa fajnych gier, z których niektóre zyskały miano kultowych, wiele też rozrosło się do rozmiarów pokaźnych serii (GTA: Vice City, PES 2, Tom Clancy’s Splinter Cell, Super Mario Sunshine czy Medal of Honor: Frontline).
PSX Extreme tamtych czasów to średnio grube kolorowe zeszyciki (84-108 stron) z lakierowaną okładką, wydawane na całkiem przyzwoitym papierze. Redaktorem naczelnym był wtedy znany z ŚGK i Gamblera Przemysław [Mr. Ściera] Ścierski. Jego blisko 13-letnia kadencja to najbardziej szalony okres w historii pisma, pełny głupawych pomysłów, wykrzywionych mord i luzackiego, często rynsztokowego słownictwa. Wielu za tym nie przepadało (w tym niżej podpisany), ale dla rzesz czytelników to było to. Tematy tabu? To nie tutaj. Seksizm? Jak najbardziej. Na porządku dziennym było publikowanie zdjęć mniej lub bardziej roznegliżowanych panienek, czy to realnych, czy wirtualnych. Chcecie galerię najlepszych modelek z targów E3? Macie. A co z rankingiem najbardziej seksownych lasek z gier? Voila! Damy dla beki zdjęcie grubej baby? Nie ma problemu! Wszystko to pachniało pisaniem przez nastolatków dla nastolatków i w dużej mierze takie było, jednak amatorszczyzną bym tego nie nazwał. Bo jednego nie można zg(red.)om odmówić: są maniakami gier, znają się na grach i zawsze starali się zarażać swoim hobby najlepiej, jak potrafili. Z miłości do gier, nie dla kasy. I może dlatego przetrwali do dzisiaj.
