Od dawna chciałem mieć własny egzemplarz Puszki Pandory. Nie, nie po to, by pograć w tą mającą już dziś status kultowej przygodówkę. Nie mam nawet ZX Spectrum. Podoba mi się kolekcjonerskie wydanie – nomen omen puszka, do której zapakowano kasetę z grą, no i ten unikalny numer na banderoli…
Pierwsza edycja „kolekcjonerki” w ilości 100 sztuk, która pojawiła się w 2012 roku na targach Poznań Game Arena, została całkowicie wyprzedana. Pojedyncze sztuki pojawiają się sporadycznie na aukcjach, ale ich ceny niekiedy szokują (nawet ponad 2000 zł!). Moją szansą było załapanie się na reedycję (999 sztuk), która pojawiła się w 2021 roku dzięki zbiórce na wspieram.to. Akcję niestety przespałem, nie przegapiłem za to okazji na zakup na tegorocznym Pixel Heaven. Nowiutka puszeczka o numerze 719 poza odrobinę inną grafiką niczym nie różni się od swojej poprzedniczki sprzed dziewięciu lat. Przynajmniej taką mam nadzieję, bo Junior nie pozwolił mi otworzyć puchy i sprawdzić organoleptycznie. Ominęły mnie wprawdzie dodatki (mapa, drukowane opowiadania, naklejki), które dorzucano w czasie akcji crowfundingowej, ale „złowiłem” za to na targach Borka, który podpisał mi się na moim egzemplarzu. Czyli w sumie wyszło na plus.
Jak wszyscy wiecie Puszka Pandory, której autorem jest Marcin [Borek] Borkowski, została stworzona w 1986 roku i jest uznawana za pierwszą polską grę komputerową. Autor na początku próbował ją samodzielnie sprzedawać, zamieścił nawet reklamę w Bajtku, ale biznes mu się nie kręcił. Powodem było wszędobylskie piractwo i złota zasada „dziś ja mam grę, jutro mają ją wszyscy”. Dopiero później, po latach, odgrzebana i wydana w kolekcjonerskiej formie przez Roberta Łapińskiego, Puszka Pandory sprzedała się w większych ilościach. Wprawdzie Borek i tak na niej cudów nie zarobił, ale może mieć przynajmniej satysfakcję, że te 1100 sztuk mu poszło: 100 sztuk w 2012, 999 sztuk w 2021 i jedna sztuka w 1986 roku 🙂
