Dwa egzemplarze magazynu Play z lat 2004-2006 powitałem w mojej kolekcji. Mimo 15 lat na karku trzymają się dobrze, są czyste, mają niewiele zagięć i otarć, tyle że krzyżówki ze środka ktoś rozwiązał (a w zasadzie próbował rozwiązać, połowy rzeczy cymbał nie wie). Dobry stan kolejny raz potwierdza tezę, że papier wtedy dawano lepszy niż obecnie. Jednakże za te chudziutkie, liczące raptem 64 strony pisemka (dwa razy mniej niż np. w ówczesnym CD-Action) trzeba było zapłacić aż 12 złotych (czyli jakieś dzisiejsze 16 zł)! Drożyznę rekompensowały dołączane płyty CD z przyzwoitymi pełniakami.
Większość fanów Zapachu Papieru kojarzy zapewne Play’a. Wydawany w latach 2000-2012 przez Axel Springer, skupiał zbieraninę redaktorów z większości pism growych lat 90, które wzięły i upadły. Tłoczyli się tam dziennikarze z Top Secret, Secret Service, Gamblera, Świata Gier Komputerowych, Gier Komputerowych i pewnie setki innych periodyków. Ta egzotyczna poniekąd mieszanka sprawiała, że o poziom merytoryczny czytelnicy nie musieli się martwić. Pismo miało swój klimat i grono wiernych czytelników, stąd doczekało się blisko 150 numerów i wytrzymało na rynku aż 12 lat. Patrząc pod kątem sprzedaży nie było dominatorem: zaczynało od poziomu 60 tysięcy, by jeszcze w połowie lat 2000 utrzymywać się na poziomie 40 tysięcy. Niestety, potem nastąpiło ostre pikowanie w dół. Gdy w 2012 roku sprzedaż spadła do 13 tysięcy, wielki wódz Axel rozgonił towarzystwo i magazyn zamknął.
Zerkam na moje zdobycze. Na okładce egzemplarza z 2004 roku widnieje napis Play PC. Pismo przez dwa lata miało taki tytuł, bo na jakiś czas zdecydowano się pisać wyłącznie o grach na blaszaka. Konsole dostały za to numery specjalne. W środku czytam o hitach ówczesnego czasu: Far Cry, Painkiller, Harry Potter i więzień Azkabanu czy Splinter Cell: Pandorra’s Tomorrow. Przyciągają wzrok pojedynki między grami, będące wtedy wizytówką Play’a. Dla relaksu czytam komiks Śledzia i biorę się za krzyżówkę (a nie, moją już ktoś rozwiązał). Zerkam też na pełniaki i widzę niezłe tytuły (Postal 2, Flight Unlimited 2). Sięgam po drugą z gazet – z 2006 roku. Na okładce stoi na powrót Play. Zaglądam do środka a tam to samo co w poprzedniku: ta sama szata graficzna, stopka redakcyjna i rubryki (krzyżówka znowu jest i znowu ktoś ją rozwiązał). Zmieniły się tylko opisywane tytuły (Need for Speed Carbon, Assassin Creed, Company of Heroes i in.) i pełne wersje na coverach (Singles 2, Resident Evil 3: Nemesis). Wiele z tych tytułów ogrywamy dzisiaj, tylko z inną cyferką przy tytule. Inni też gwiazdorzy reklamują kolejne edycje FIFY i PES-a. W moim Play’u sprzed 15 lat bryluje Maciej Żurawski. Młodzi mogą nie pamiętać, ale ten do niedawna napastnik Porońca Poronin był napastnikiem klasy światowej. A Junior ciągle tylko „Lewy” i „Lewy”…
