Kolekcja Zapachu Papieru wzbogaciła się o brakujące trzy Secret Service’y. To numery z końcowego okresu, z którego mam w kolekcji braki.
Pierwszy SS to nr 80 z 6/2000, z barbarzyńcą z Diablo II na okładce. Przyznaję – w pierwszej chwili myślałem że to Kratos. W tym czasie pismo nosiło jeszcze nazwę New S Service, a Pegaz Ass potykał się o stary tytuł z bratem Martineza w sądzie. Wewnątrz magazynu, na 132 stronach znajdziecie recenzje hitów tamtego okresu, m.in. pierwszego Shoguna: Total War, Daikatany (Pooh był chyba jedynym redaktorem w Polsce, a może i na świecie, któremu ta gra się podobała), MDK 2 czy The Longest Journey. Łezka się w oku kręci. Oprócz recek jest też kupa publicystyki i słynne kąciki, jak „X-files”, „Manga Room”, „Cybernet” czy świetne, choć kontrowersyjne „Moje boje czyli powrót emeryta” Bergera. Redaktor naczelny w osobie wszechwładnego Waldemara N. wspierany jest przez dość liczny zespół z Rafałem [Hunterem] Gałeckim.
Kolejny SS – nr 88 z 3/2001, ma już swoją starą nazwę (Pegaz Ass wygrał proces) i prowadzony jest przez ten sam skład, zupgrade’owany indywidualistami pokroju Piotra Moskala czy Jacka Piekary. Obaj po upadku Gamblera zakotwiczyli na krótko w SS-ie, by wkrótce zwiać do Clicka! Co ciekawe, SS 88 był jednym z ostatnich Secret Service’ów, które miały CD covery. Waldek zaraz z nich znów zrezygnował, bo bez pełnych wersji wyglądały zbyt biednie na tle konkurencji i generowały tylko koszty.
Trzeci SS, który zdobyłem, to nr 94 z 10/2001. Przedostatni numer przed upadkiem pisma. W środku rewolucja: brak CD covera, nowy layout (moim zdaniem słabiutki) i świeże działy, a wszystko przyklepane uśmiechniętym rednaczem na obrazku. Redakcja też mocno przewietrzona (m.in. Huntera wywiało), choć czytelnicy nie przewidywali jeszcze końca. Autorzy, którzy się wówczas w SS-ie ostali po latach jednak przyznali, że czasopismo już wtedy było trupem…
