Kilka archiwalnych numerów Play’a z 2007 roku dodałem do swojej biblioteki czasopism. Zawsze zastanawiałem się, jakim cudem ten magazyn przetrwał tyle lat na rynku. Przeglądając numery sprzed 11 lat widzę kolorowe (nawet bardzo), zaledwie 68-stronicowe pismo z masą popierdółek typu listy przebojów, komiksy, krzyżówki czy plakaty. Same artykuły dotyczące gier nie są zbyt rozbudowane, choć czyta się je z przyjemnością. I nie dziwota, skoro w stopce redakcyjnej przewijają się znane i cenione w branży „pióra”, jak Alex, Sweter, PooH, ManJAk czy Sir Haszak. Pismo w owym czasie reklamowało się hasłami „prawdopodobnie najlepsze fulle na rynku” i „wysoka jakość, niska cena”. Z pierwszym prawdopodobnie 99% czytelników polskich periodyków growych się nie zgodzi: CD-Action można nie lubić, ale w temacie „pełniaków” od zawsze rządzi. Co do niskiej ceny to zgoda – 9,99 zł za pismo z cover dyskiem i pełnymi wersjami to rzeczywiście mało. Sprzedaż na poziomie 30 tys. egzemplarzy, zysk z reklam i protekcja wielkiego wydawcy sprawiały, że Play jeszcze długo się trzymał. Dopiero w 2012 roku, gdy sprzedaż spadła do poziomu 13 tys. egzemplarzy, Axel Springer popatrzył w słupki surowym wzrokiem i magazyn zamknął.
