Udało mi się całkiem przypadkiem zdobyć siedem numerów Gamblera. Miałem nadzieje na uzupełnienie dziur w kolekcji – niestety, trafiły mi się same duble. Mimo to po raz kolejny z zainteresowaniem przeleciałem tyle już razy czytane strony i wiecie co? To się nie nudzi. Szczególnie publicystyka w wykonaniu Randalla daje wciąż mocnego kopa, aż dziw bierze, że wydawca puszczał jego teksty, nadające na czarnuchów, żydków i pedałów. To nie moje słowa, to Randalla. Dziś pewnie by za to chłopa powiesili albo zmusili do wstąpienia do PIS, wtedy ot – była to tylko lekka kontrowersja. Trzeba przyznać, że mimo mocnego języka bardzo trafnie opisywał przemiany społeczne w kraju i na świecie, i gdyby nie niepotrzebne politykierstwo, byłby dla mnie wzorem do naśladowania. Zresztą nie ma co owijać – jest nim! Po latach starałem się nawet naśladować ociupinkę jego styl przy okazji mego cyklu Piwo i orzeszki, publikowanego na GOL-ach. Czy się udało? Ja twierdzę, że tak, reszta – hmm… różnie 😉